Theater voorstelling, Lichaam als landschap, bij Nasum, tijdens Terug naar het begin
Nansum, 1945. Begin mei worden de laatste grote gevechten om de vrijheid van ons land gevoerd. De boerderijen platgebrand, vele burgers dood en dan klinkt het laatste Duitse schot vanuit de kerktoren te Farmsum. 5 mei. De oorlog in Nederland is voorbij.
Nansum, 2021. Boven op de pas versterkte dijk. Aan de ene kant wat rest van de Duitse bunker en de andere kant de Dollard. Nergens zie je onze verhouding tot de natuur sterker tot uiting komen dan op deze zeedijk. Onze strijd tegen het water, de absolute grens tussen land en zee.
We hebben de strijd gewonnen, maar ten koste van wat?
Publiek werdt uitgenodigd om op deze historische plek daarover mee te denken. In een poging tijdens deze interactieve voorstelling samen tot een nieuw verhouding te komen: tussen ons land en de zee.
Met behulp van ‘Denkantennes’ welke ons geestelijk vermogen vergroten, dachten we na wat het betekend om het Groninger landschap te zijn. Tijdens een expeditie over de zeedijk kwamen wij in contact met de grenzen van ons bestaan in een poging contact te leggen met de zee. Een hevige woorden strijd volgde vanwaaruit de vraag rees welk recht wij als landschap hebben over de zee en hoe de dijk ons beschermt en tegelijk opsluit.
Een drieluik over vergankelijkheid: Het lichaam, de geest en hoe de tijd deze beide verbind en vervaagd.
Al het immateriële ‘zweefde’ aan touwen in de ruimte, de stoffelijke resten van mens, plant en dier bedekte de grond.
Bezoekers werden uitgenodigd herinnering aan dierbare op te tekenen met vluchtige ‘inkt’ getrokken uit gras.
Deze herinneringen werden opgehangen en vervolgen langzaam maar zeker met de tijd.
Lijkenhuisjes zijn kleine gebouwtjes op kerkhof en begraafplaats die vroeger dienst deden als opbaarruimte. In de Wet op de Besmettelijke Ziekten van 1872 werd vastgelegd dat elke begraafplaats zo’n ruimte of huisje moest hebben. In dit gebouw werd, in afwachting van de begrafenis, de lijken gelegd van mensen die aan een besmettelijke ziekte waren overleden. Door deze gescheiden te houden van de levenden werd de kans op besmetting geminimaliseerd. Bron Dood.nl
Van uit de gedacht: Ligchaam als Landschap, Waterstromen als gedachten werkte ik in juni en juli 2020 in de MIR, op het Suikerterrein te Groningen. Met het project Grondwerk – als terra incognitaop een oude wereldkaart – het Groninger landschap. Welke rol spelen natuur en cultuur in het ontstaan hiervan.
Tijdens de Hendrik de Vries Stipendium Expositie toonde ik een nog niet eerder getoonde reeks vondsten van het Waddenzeevolk.
Vorig jaar heb ik met mijn voorstel om onderzoek te doen naar dit voor velen nog onbekende zeevolk, het Hendrik de Vries Stipendium gewonnen.
Dit jaar mocht ik zodoend mijn resultaten tonen in de groeps expositie met de genomineerden & winnaars van dit jaar.
Waddenzeevolk: Een vooralsnog onbekend natuurvolk dat achter de zeedijk hun thuis vind.
Deze schijnbaar primitieve cultuur wordt nu voor het eerst in kaart gebracht.
De tot nog toe grootste overzicht expositie van vondsten toegeschreven aan het Waddenzeevolk.
Vele objecten zijn zo als gepresenteerd langs de Nederlandse Waddenkust, op zandplaten en vissershavens gevonden. Enkele grotere objecten zijn compilaties
van meerdere verschillende vondsten, samengevoegd na het idee hoe het oorspronkelijke objecten er uit zou hebben gezien.
Het onderzoek naar de veronderstelde makers is nog in volle gang.
Een groot deel van de vele vondsten toegeschreven aan het Waddenzeevolk zijn
gebundeld in een boekwerk van + 70 pagina’s
Hierin vind men tevens informatie over de eerste Hypothese betreft dit Waddenzeevolk.
Het boek werd voor het eerst gepresenteerd in het atelier van Wilma Visser, tijdens de week van het kunstenaarsboek.
Wadwakers, 2018.
In de Kwelders van de Dollard ondekte ik tijdens, Hongerige Wolf 2018, deze palen.
Zeer waarschijnlijk zijn deze gemaatk en geplaatst door het Waddenzeevolk.
Het hoe, waarom en waneer deze zijn geplaatst is voor als nog onduidelijk.
Voor onderzoek zijn ze mee genomen. Hierna zijn ze tentoon gesteld in de
Beeldentuin van Gallerie Waarkunst te ‘T waar en Museum Martena te Franeker.
Tijdens Festival der Aa, 2018, te Schipborg, Konden Bezoekers mee op Micro Safari.
We vertrokken van het bezoekers centrum met een ‘wetenschappelijke’ benadering van de omgeving.
Door bomen, insecten, micro organismen los van hun omgeving te plaatsen, observeren, determineren en na te tekenen.
Gedurende de Safari veranderde deze benadering naar een holistische.
Niet langer waren wij observerende buitenstaanders maar onderdeel van het landschap zelf.
Terug bij het bezoeker Centrum werden alle observaties en belevingen toegevoegd aan het
Grote Micro Safari archief. Deze werden bestudeerd tot in de late uurtjes
Tijdens het festival, Terug naar het begin waren er vondsten te zien van een vooralsnog onbekend waddenzeevolk.
Gepresenteerd in de Maria kerk te Oosterwijtwerd onder te title: Terug naar het water.
Te zien zijn aangespoelde, veervissen, krabben, vogels, en in het koor van de kerk, boven op een graftombe stond een levensgrote dolfijn opgebouwd uit visnetten, metaal, hout en botten en ander ‘afval’.
Een gedecoreerde mensen schedel (zie boven) in de bortkas doet vermoeden dat er een belangrijke relatie bestaat tussen dit waddenzeevolk en de dolfijn.
Het oorspronkelijke Oosterlijke raam is op 1694 in deze kerk afgedicht met een zandstenen epitaaf ter eer en glorie van Gijsbert Herman Ripperda.
Om deze weer ‘open’ te maken heb ik er een timelaps van wolken over heen geprojecteerd.
Pal daar tegenover stond buiten op de rand van de afgegraven Wierde een steiger naar het westen.
Op het uiteinde van de steiger stond een bidstoel en een glas in lood raam met zeezicht. Door plaats te nemen op de bidstoel zag je door het raam het achterland weer onder water staan.
Terug naar het water
Wat verloren is wordt vergeten, wat vergeten is wordt niet gemist.
God wij verheffen u hoog boven onszelf, schrijven u een boek, bouwen u een huis op de wierde, als een schip omgeven door wildernis. We beloven u elke zondag te bezoeken. Liturgie bescherm ons tegen de zondvloed.
Maar God blijf alstublieft binnen deze heilige muren, want al het land, de zee, de lucht, de planten en dieren door U zo schoon geschapen komen ons toe. Wij danken U voor ons nieuwe land, onze koeien onze melk en ons vlees.
Zie het water stijgt.
O heilige koe, heilige boom, heilig land, zijn wij ons gevoel verloren,
Vergeten, dat wij de koe, melk, het vlees en land zijn?
